Η ΘΕΩΡΙΑ ΜΟΥ
Αγαπητοί αναγνώστες, φίλοι και συνοδοιπόροι,
Σε όλες τις γνωστές θρησκείες παλαιές και νέες υπάρχει αναφορά για το τι συμβαίνει όταν τελειώσει η ζωή μας εδώ. Υπάρχουν όμως δύο βασικές «θεωρίες». Οι οποίες πολλές φορές θα ακούσουμε ότι διαχωρίζονται στη «θρησκευτική θεωρία» και στην «επιστημονική θεωρία». Ο συγκεκριμένος διαχωρισμός κατά την άποψή μου δεν έχει καμία βάση απλά τον αναφέρω για να σας δώσω μια ιδέα για τον διαχωρισμό των θεωριών που θα κάνω.
Η πρώτη Θεωρία στην οποία αναφέρομαι, πιστεύει πως υπάρχει «μεταθανάτια ζωή», δηλαδή ότι υπάρχει ύπαρξη και μετά το θάνατο. Η δεύτερη θεωρία, που την αποδέχονται πολλοί άνθρωποι, είτε επιστήμονες (μερικοί από αυτούς), είτε όχι, αναφέρεται πως μετά το θάνατο το «τίποτα».
Η δεύτερη θεωρία μου φαντάζει πολύ απαισιόδοξη για να μπορώ να τη δεχτώ και να ζήσω με αυτή την ιδέα…. Και αν αυτό ακούγεται πως είναι κάτι που με βολεύει, ναι θα το δεχτώ ότι με βολεύει γιατί είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Επίσης εκτός του ότι με βολεύει να πιστεύω ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, μέσα από την ενεργειακή θεραπευτική και τα Ακασικά Αρχεία, έχω βιώσει τόσες πολλές εμπειρίες, σε σχέση με την προηγούμενες ή παράλληλες ζωές ανθρώπων, οι οποίοι μου ζήτησαν να δω τις ζωές, που πλέον δεν είναι μια θεωρία που με βολεύει, αλλά μια θεωρία αποδεδειγμένα σε εμένα ότι υπάρχει.
ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ
Η ερώτηση όμως που μου προκύπτει είναι πως και με βάση τη πρώτη θεωρία, ζώ και ανάλογα; Δηλαδή ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο και ζω σε αυτή τη ζωή με τέτοιο τρόπο ώστε να απολαύσω μετά την αιωνιότητα στον « Παράδεισο». Αναφέρομαι περισσότερο στη Χριστιανική θεώρηση για την μεταθανάτιο ζωή γιατί αυτή γνωρίζω καλύτερα.
Το θέμα αρχίζει εδώ και γίνεται λίγο πολύπλοκο, μπερδεμένο και παρουσιάζονται ξαφνικά μιλούνια οι ερωτήσεις.
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να κάνω μια δήλωση – ρητορική ερώτηση.
Γιατί ενώ ξέρω ότι όλοι μας κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με την μετάβαση (τον θάνατο θα τον αναφέρω ως μετάβαση από εδώ και πέρα), ζούμε με την λογική πως δεν θα συμβεί σε εμάς;
Γιατί ενώ γνωρίζουμε πως ο κάθε άνθρωπος θα κάνει τη μετάβαση σε διαφορετική ηλικία, άλλοι σε νεότερη ηλικία, άλλοι σε μεγαλύτερη ηλικία, άλλοι ενώ βρίσκονται σε παιδική ηλικία και άλλοι αμέσως μετά τη γέννησή τους, παρ’ όλα αυτά όταν έρθει η ώρα συμπεριφερόμαστε σαν να μην το γνωρίζουμε, σαν να μη το έχουμε δει να συμβαίνει παντού γύρω μας. Μας πιάνει απροετοίμαστους, μη συμφιλιωμένους με την ιδέα.
Άραγε όμως για ποιο πράγμα πρέπει να προετοιμαστούμε, με τι να συμφιλιωθούμε; Με ότι θα μεταβούμε ή θα μεταβεί κάποιος κοντινός μας άνθρωπος σε ένα καλύτερο «μέρος»; Για την έλλειψη που θα νιώσουμε, μέχρι να ξανά ανταμώσουμε αυτόν τον κοντινό μας άνθρωπο; Για του ότι δεν είμαστε σίγουροι αν θα πάμε στο ίδιο μέρος με αυτόν; Στο αν αυτός θα πάει στον παράδεισό και εμείς στη κόλαση (βάση του Χριστιανισμού) και δεν θα ξανά ιδωθούμε ποτέ και τόσα πολλά αν τα οποία έχουν εγκατασταθεί στο υποσυνείδητό μας με τη μορφή πεποιθήσεων – προγραμμάτων που στο τέλος το μόνο που μας μένει όταν ένας δικός μας άνθρωπος μεταβεί στην άλλη ζωή είναι ο πόνος, χωρίς όμως στη πραγματικότητα να ξέρουμε γιατί πονάμε αφού έχει πάει σε ένα καλύτερο μέρος.
Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι γνωρίζοντας ότι σύντομα θα πάμε και εμείς να τον συναντήσουμε. Τι μας κρατάει λοιπόν φυλακισμένους στον πόνο και μοιρολόι. Ποια ανάγκη μας ελευθερώνουμε και προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε; Τι θέλουμε να κατανοήσουμε που δε μπορούμε….
Από μια ερώτηση ξεκίνησα και τελικά δε μπόρεσα να συγκρατηθώ στη παρορμητικότητα των σκέψεων μου.
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ
Δεν ξέρω αν οι απαντήσεις μου θα ικανοποιήσουν όλους όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο, γνωρίζω όμως ότι πολλοί από εσάς, δεν θα μπορέσετε να τις κατανοήσετε αμέσως ή ότι θα τις βρείτε σκληρές, άδικες, ψεύτικες, χωρίς ενσυναίσθηση.
Είναι όμως ακριβώς το αντίθετο. Είναι ένα κείμενο γεμάτο ενσυναίσθηση, για αυτούς τους που μένουν πίσω, για αυτούς που δεν έχουν αφυπνιστεί ακόμη, για αυτούς που πιστεύουν ότι ο θάνατος είναι το τέλος. Όμως αυτό είναι ο θάνατος; Είναι το τέλος; Ή μήπως είναι το ξύπνημα.
Όπως μου έλεγαν οι δάσκαλοι μου….. Ο θάνατος είναι μόνο η αρχή…
Εγώ θα το αλλάξω λίγο και θα πω… είναι το ξύπνημα, η πραγματική αφύπνιση, για να συνεχίσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει, όμως πιο σοφοί πλέον, ως ψυχές.
Μη περιμένετε λόγια παρηγοριάς, γιατί σε αυτή τη περίπτωση δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας παρηγορήσει αλλά να μας πει την αλήθεια που αρνούμαστε να αποδεχτούμε. Εθελοτυφλούμε γιατί έτσι έχουμε μάθει. Επιλέγουμε να δεχθούμε μόνο αυτό που μας έχουν μάθει και ας είναι γεμάτο αντιθέσεις.
Φοβόμαστε να δούμε τη πραγματικότητα. Φοβόμαστε να αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει Κόλαση, γιατί τότε θα χρειαστεί να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε το σκοτάδι μας, τις αμαρτίες μας, τα θέλω μας. Φοβόμαστε αν αποδεχτούμε πως ο Θεός της αγάπης δεν γίνεται να είναι τιμωρός. Ο Θεός ως τέλειος, δεν γίνεται να έχει δημιουργήσει εμάς τα παιδιά του, με ατέλειες. Να έχει δημιουργήσει παιδιά αμαρτωλά. Αφού δεχόμαστε ότι υπάρχει ο τέλειος Θεός και δεν γίνεται να κάνει λάθη, πρέπει να δεχτούμε πως και εμείς είμαστε τέλεια δημιουργήματα του, τέλειοι αμαρτωλοί…. Και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρχει καμία κόλαση που να μας περιμένει γιατί η αγάπη δεν αφήνει χώρο για τιμωρία και η τελειότητα δεν αναγνωρίζει το λάθος. Αν ο Θεός είναι αλάνθαστος και «Τα πάντα εν Σοφία εποίησε», τι μας κάνει εμάς τα δημιουργήματά του;
Ξέφυγα από το θέμα;;;;
Όχι… θα το πω μόνος μου;
Είμαι σκληρός;;;;
Ίσως πρέπει, γιατί μερικές φορές αυτό μας κάνει να συγκεντρωθούμε και να αρχίσουμε να βλέπουμε την αλήθεια….
Και θα κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου, πριν μου την κάνεις εσύ…..
Έχω χάσει το παιδί μου ή κάποιον που αγαπάω τόσο πολύ…..;;;;
Όχι δεν έχει μεταβεί κάποιος τόσο κοντινός μου ακόμη. Ελπίζω πάντως όταν γίνει να μπορέσω να ζήσω αυτή τη κατάσταση μέσα από αυτή τη γνώση που σας αναφέρω παραπάνω. Να συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη και να μπορώ να συναντώ τους ανθρώπους αυτούς, όπως συναντώ και όλους τους υπολοίπους μέσα από την σύνδεση, την επίκληση και την επικοινωνία που μπορώ να δημιουργήσω με ανώτερα επίπεδα.
Γιατί όταν συνειδητοποιήσεις και καταφέρεις να συνδεθείς με τα ανώτερα επίπεδα, θα κατανοήσεις ότι κανένας δεν έχει «χαθεί» κανένας δεν έχει «φύγει». Είμαστε όλοι εδώ και συνδεδεμένοι πάντα μεταξύ μας και με όλη τη δημιουργία. Απλά πρέπει να θυμηθείς τον τρόπο να συνδέεσαι και να επικοινωνείς με αυτόν ή αυτό που θέλεις.
Αν θες να σου δείξω τον δικό μου τρόπο, σε περιμένω….
Αφύπνιση, θύμηση, σύνδεση, κατανόηση, πνευματικότητα, αγάπη, αποδοχή.
Ήρθε η ώρα….
Με Θεϊκή αγάπη…
Παύλος Κορτσινίδης
Για το Spiritual Path
https://www.tiktok.com/@spiritualpath.gr?is_from_webapp=1&sender_device=pc